Dag 10 Solitaire (namibs valley), Walvisbaai naar Swakopmund

15 oktober 2019 - Swakopmund, Namibië

We moeten ons mooie lodge weer verlaten. Wat een plek. We zitten in een woestijn, maar hoog in de bergen. In ons hutje kijken we uit over de woestijnduinen. Het is eigenlijk niet te beschrijven. Wat prachtig en wat een stilte! Voor het ontbijt moeten we 30 meter omhoog om bij het ontbijt te komen. Vanwaar we natuurlijk nog een breder uitzicht hebben over de woestijn. "De woestijn is hier glooiend, alsof ze midden in een stormachtige beweging is bevroren" zegt het boek die we van Namibie hebben. Allemaal kleine zandduintjes. Met her en der wat boompjes. Wat een machtig plek. Gisteravond nog een jakhalsje gezien. Dus ik kijk vanmorgen nog even of ik hem weer zie, maar nee die laat zich niet zien. 
Na het ontbijt gaan we weer de auto in, we schieten onderweg nog wat plaatjes van deze bijzondere woestijn en vervolgen onze weg naar Walvisbaai. We komen hierbij door de Kuiseb pas. Normaal hoort de rivier hier te stromen, maar er is al het hele jaar geen regen geweest. Dus er is geen rivier te bekennen, helaas. 
Als we de pas voorbij zijn is het een en al hoogvlakte, grote zandvlaktes trekken aan ons voorbij. Over de gravel gaan we verder. De mannen hebben het de hele tijd over "wasborden", daar bedoelen ze dan wel de weg mee en niet hun gespierde lijven. In de verte zien we een donkere lucht met strepen. Daar is regen. Maar bij ons blijft het op een paar druppels na nog steeds droog. We kijken natuurlijk of we nog wild spotten. We zien weinig. Wel komen er nog drie struisvogels de weg over rennen, wat weer een kadootje. Helaas ging het te snel voor een foto, die ik vanachter uit de auto moest nemen. Dan een tijd verder denkt Gea zebra's te zien, maar we zijn het niet zeker, dan toch maar de verrekijkers erbij en ja hoor, eindelijk ook zebra's. al is het ver, we hebben ze gezien. We vervolgen onze weg en het is weer oneindig. Dit keer zijn het echter kale vlaktes zand. De weg wordt gaandeweg wel wat beter en we laten het gehobbel een beetje achter ons. Dan opeens zien we links van de weg water. Een meertje, met daarbij vogels. Flamingo's denken wij direct. Leo rijdt er aan voorbij, maar hij heeft gelukkig nog de mogelijkheid om te keren. En bij het meertje aangekomen zien we een enorme groep flamingo's. Wow, tot in het oneindige zien we ze zitten. Wat weer mooi! Ze scharrelen de bodem af op wat lekkers en vliegen ook wat heen en weer. Mooie plaatjes kunnen schieten. 
We vervolgen onze weg, op naar Pelican Point voor de pelikanen. Helaas is dit een erg lange weg, die uiteindelijk over gaat in een zandweg. Dat is wel jammer, maar gelukkig zien we er toch nog 1. Maakt voor mij toch veel goed. We gaan terug en zien ook nog zoutvlaktes. Vrachtwagens rijden af en aan. Hier wordt zout gewonnen. Mooi gezicht. Ook in de atlantische oceaan zien we vele flamingo's en heel veel andere kleine vogeltjes. We drinken nog even een kopje koffie en vervolgen we onze weg naar Swakopmund, waar we overnachten. Daar aangekomen nemen we even de tijd. Ik ga me even lekker douchen, want dat hadden ze in ons vorig huisje niet. Daar was alleen solar verlichting en drie straaltjes water om te douchen. Dus nu even lekker rustig aan opfrissen. 
Tegen vijf uur lopen we naar de kust. Dit is goed te doen. We gaan naar de pier, deze is ooit aangelegd om een haven van te maken, maar dit is nooit van de grond gekomen. Het is nu gewoon maar een pier, net als in Scheveningen zeg maar. Dan besluiten we om een hapje te gaan eten in the Tug, een oude scheepssleepboot. Weer een bijzondere plek. Het personeel is ook uitermate vriendelijk, dat is ook altijd fijn. We zien nog even de zon in de zee zakken en gaan dan lekker terug naar de lodge, waar we even een avondje rustig aan kunnen doen. 

4 Reacties

  1. Johan:
    15 oktober 2019
    Weer een schitterend verhaal. Blijf het mooi vinden . Geniet ervan samen
  2. Pieta Fennema:
    15 oktober 2019
    Weer mooi!!
  3. Agnes Nass:
    16 oktober 2019
    Geweldig
  4. Leo en Elsien:
    17 oktober 2019
    Dank je wel