Chandrikameer – Galle – Induruwa

Om 6:15 gaat de wekker al vanmorgen. Dat is erg vroeg voor de vakantie. Maar wij willen olifanten zien. Dus moeten we vroeg op staan. We gaan namelijk naar het olifantenweeshuis. Hier worden jonge olifanten opgevangen. De olifantjes zijn verstoten van de moeder, of de groep kwijt geraakt. We moeten daar om negen uur zijn, want dan is het namelijk voedertijd. We komen niet met de olifantjes in aanraking. De olifantjes worden namelijk weer in het wild losgelaten. Althans dat is het doel. Nou mooi doel toch? We komen mooi op tijd aan en kunnen ook vrijwel direct doorlopen. Maar als we bij de plaats komen, waar de olifantjes gevoerd worden, zit het al helemaal vol met mensen. Het is in Sri Lanka ook schoolvakantie, dus ontzettend veel kinderen. We sluiten dan maar op de tweede rij aan. Gelukkig zijn de Sri Lankanen niet zo groot en kunnen we er makkelijk over heen kijken. We zien de olifantjes al in de verte drentelen. Dat is al leuk en ja hoor, als het negen uur is, komen er eerst drie olifantjes aan. Ze rennen werkelijk naar de plaats waar ze hun melk krijgen. Het is een super leuk gezicht. Ze drinken hun melk, en dan mogen ze nog even voor ons van wat takken met bladeren genieten. De oh-factor is erg groot. Dan komen de volgende drie aanrennen, die krijgen ook weer hun melk en zo gaat het door. Af en toe is er nog een beetje strijd tussen de olifantjes en laten ze zich nog even horen, maar de verzorgers hebben alles goed onder controle. Als er een stuk of 20 zijn geweest, gaat een groot deel van de tribune al weg. Wij gaan dan nog even zitten. Wat is dat Genieten!. De olifantjes worden ook weer naar hun eerste verblijf gestuurd en wij gaan richting de bus. Onderweg zie ik een man iets fotograferen in een boom, ik ben dus wel zo nieuwsgierig om te gaan kijken. En ja hoor er zit een uiltje in de boom. Ik moet wel heel goed kijken, maar zie hem uiteindelijk wel zitten. Een mooie toegift zal ik maar zeggen.

Als iedereen weer bij de bus is, gaan we door richting Galle, het Fort uit de VOC tijd. Deze is gebouwd door de Portugezen en de Nederlanders hebben het fort verovert en uitgebreid naar 63 ha. De tsunami heeft ook hier huisgehouden. Alles rondom het fort is meegenomen door de tsunami. Compleet busstation, met mensen er nog in, zijn meegesleurd. Maar alles wat binnen het fort leefde, heeft het overleeft. Ook alle gebouwen. En dit terwijl het naast elkaar lag.  We gaan met een klein busje het fort in. De grote bussen mogen er niet meer komen. We worden naar een restaurantje gebracht, waar we gaan lunchen. Alweer van de kaart. Dat is toch wel fijn. Ook nu hebben we echt wel even weer de tijd om te lunchen.

Na de lunch krijgen we een uur om het fort te gaan bekijken. We klimmen eerst de muur even op. De zee heeft toch weer aantrekkingskracht. Maar de winkeltjes ook. Aangezien we dat nog te weinig tot bijna niet gedaan hebben. Leuk om even te struinen in de vele souvenirs. We gaan nog even de Nederlandse kerk in. Hier liggen verschillende Nederlanders begraven. Vooral de teksten op de graven vind ik best apart. Bijvoorbeeld “hier legd het lijk van..” en “is doodgegaan in de leeftijd van 6 jaren, 6 maanden, 2 weken en 3 dagen”. Rustig slenteren we terug naar het restaurant. Als de groep weer compleet is, maken we nog een groepsfoto. Dit is ook het laatste moment dat het kan, want vanavond, splitst de groep zich op. Er zijn mensen die hebben namelijk een upgrade gedaan. Dan gaan we weer met kleine busjes terug naar de grote bus en moeten we nog twee uurtjes rijden om bij het hotel te komen. Het is een immens groot hotel. We moeten even wachten, ondertussen krijgen we een lekker ananassapje. Het hotel ligt aan zee, maar de golven zijn verschrikkelijk hoog. Er zijn ook rode vlaggen, dat betekend, dat we niet in zee mogen zwemmen. Eindelijk maar toch is alles geregeld en gaan we naar de kamer. We hebben wel zee uitzicht. Mooi hoor. De kamer verder is ook mooi en groot.