Dag 13 Damaraland

We rijden vandaag een rondje om de kerk, althans zo ziet het er op de kaart uit. We rijden Damaraland in, weer mooie landschappen. Geen hele hoge bergen, maar wel bergen. En zoals ik al eerder zei, het landschap veranderd constant van kleur. We komen als eerste aan bij Petrified Forest. Het versteende woud. Hier zijn boomstammen driehonderd miljoen jaar geleden spoelde een vloedgolf de bomen dit gebied in. Ze werden bedolven onder een laag zand en zodoende kwam er geen lucht meer bij kwam. Er drong kiezelzuurhoudend water in de stammen, waardoor ze bewaard bleven en versteend raakten. Door erosie kwamen de boomstammen opnieuw tevoorschijn. Inmiddels zijn de meeste boomstammen veranderd in kleine stukjes "gesteente". Een aantal boomstammen liggen nog in hun geheel in dat gebied. Het is een zeer bijzonder geheel. De boomstamstukjes zijn keihard en wegen ook wel wat. De jaarringen en de knoesten van de takken zijn nog te zien. Bijzonder stukje geschiedenis. 
Dan rijden we door richting Twijfelfontein, we stoppen nog een keer voor de koffie, maar bedenken ons toch, we nemen cola. De temperatuur loopt al aardig op. We vragen nog even of de woestijnolifanten in de buurt zijn, maar nee. Een uur verderop lopen ze. Dat betekend voor ons dus 2 uur, we moeten immers ook terug. Dat gaan we niet doen, ook omdat het niet zeker is dat ze er zijn. We rijden door, parkeren de auto bij Twijfelfontein en gaan naar binnen. Ingesmeerd, flesje water mee, we voelen al dat het erg warm is. We kopen tickets en moeten even wachten op de gids. Gelukkig niet zo heel erg lang. In de brandende zon op onze slippers lopen we door het mulle zand de gids achterna. We vragen ons nog even af, of het wel handig is op slippers. Maar de gids zegt, dat het prima kan. Het zand is warm aan de voeten. Dan komen we bij Twijfelfontein. Hier stond een boerderij, en daarachter was een waterbron, maar het was niet zeker of er water was. Dus vandaar twijfelfontein. We lopen door naar de steengravures. Het zweet stroomt al van mijn hoofd. Ik zie in de verte mensen boven lopen. Ik denk bij mezelf, in deze hitte? ook nog klimmen? Dus ik vraag de gids en zij beaamt mijn gedachte. Ik besluit om terug te gaan. Gea heeft dezelfde gedachte. Er is namelijk geen greintje schaduw. Alleen maar zon! Jan en Leo gaan door. We wachten in de schaduw, bij de receptie op de mannen. Zelfs daar is het nog warm. Als die aankomen, eerst maar eens water en wat cola naar binnen werken. Even weer een beetje bijkomen. 
Van Twijfelfontein rijden we naar de "organ pipes". Ik verwacht enorme orgelpijpen, maar nee, mooi subtiel is het in de bergen weggesleten. In een kloof aanschouwen we dit tafereel, er is nog niets aan de warmte veranderd, dus we nemen een paar foto's en gaan de auto weer in. Wat kan airco toch heerlijk zijn. Even verderop is "burn mountain" te zien. Er is miljoenen jaren terug, dolorietlava in de gesteente gedrongen en daardoor heeft deze berg zijn zwarte kleur. Inderdaad net of deze verbrand is. Even snel wat foto's en weer in de auto. Het blijkt tegen de 50 graden te zijn. 
We besluiten onze weg terug te vervolgen naar de lodge en nog even bij Korixas aan om wat boodschappen te halen en te tanken. Daar aangekomen is het een echte mierennest. Mensen drommen om elkaar heen. De mannen gaan tanken en wij gaan naar de supermarkt. Zoiets heb ik nog nooit mee gemaakt. Het is nog erger dan kerstinkopen doen bij de Jumbo. Het krioelt er van de mensen. En we moeten in een lange slingerende rij staan wachten voor de kassa. Er blijken 7 kassa's. Als je aan de beurt bent, dan gaat er een lampje + nummer van de kassa branden. Op zich wel een eerlijk systeem. Na de kassa, wordt het bonnetje nog gecontroleerd en dan kunnen we de mensenmassa buiten weer in. Als je het niet meemaakt, kun je het denk ik niet voorstellen. 
We rijden terug naar onze lodge, waar we op het terras nog even een drankje doen. Even wat vocht bijvullen. Ook besluiten we om morgen een gamedrive in Etosha te doen. De receptioniste wil dit wel voor ons regelen. Het blijkt een nederlandse te zijn, die met een Namibier getrouwd is. We komen even aan de praat. Dat is erg leuk. We schuiven aan bij het overheerlijk buffet. Er wordt Kudu en springbok en allerlei verschillende groentes e.d. gepresenteerd. Heerlijk! Lekker buiten zittend krijgen we onze buikjes wel weer vol. Vanavond moeten we op tijd gaan slapen, want morgen moeten we vroeg ontbijten en weer vroeg op pad.