Dag 6 van hobas naar Luderitz

Dag 6, Hobas naar Luderitz
De dag begint weer op tijd, we willen de zonopkomst zien bij de canyon. De zon komt op om 6:20, dus voor die tijd moeten we er zijn, moeten nog 10 km rijden, dus afspraak is om 6 uur bij de auto. We zijn gelukkig allemaal mensen van de tijd en zitten om 5:50 in de auto om naar de canyon te rijden. We zijn mooi op tijd. En het is prachtig. Het bruine gesteente, dat eerst nog best donker en wat somber is, kleurt door het zonlicht mooi op. We staan er weer met zijn vieren en genieten dus wederom van de rust en de stilte tijdens zon opkomst. Natuurlijk worden er weer genoeg foto's gemaakt. Als de zon op is, dan besluiten we toch maar terug te rijden, voor het ontbijt. Onderweg weer wat springbokken, oryxen en struisvogels gespot. Blijft mooi dat wild. 
Dan op de camping terug, wacht de kok ons al min of meer op voor het ontbijt. Een lekker eitje gaat er toch wel weer in. Dit keer hebben we ook wat spek erbij. lekker hoor. Na het ontbijt stappen we de auto in op weg naar Luderitz, we moeten eerst weer een 100 km over een gravelweg. Aangezien we deze weg woensdag gereden hebben met een zandstorm, verwachten we nu ook eigenlijk lang onderweg te zijn. Maar geen zandstorm en het rijdt best goed. We kunnen 80 km per uur rijden en dat is toch beter dan 30. Genietend van de mooie landschappen leggen we deze weg af. Toch beter zonder al dat zand.
Dan eindelijk maar toch kunnen we het asfalt weer op. Even los van dat gehobbel op de gravelwegen. Maar dit wordt een lange weg naar Luderitz, 250 km . Onderweg stoppen we nog even voor een kopje koffie. Wat een heerlijke plek is dit. We kopen ook nog even boereworst en biltong voor onderweg. Weer bijgetankt volgen we onze weg naar Aus. Bij Aus (Garub) kunnen we naar de wilde paarden. Dat gaan we ook even doen. De wilde paarden zijn daar ooit in de tijd door een bombardement ontsnapt.  Dit was ongeveer 100 jaar geleden. Dit zijn daar nog de afstammelingen van. De paarden kunnen 5 dagen zonder water. Dit omdat ze zo weinig plassen. Maar daar aangekomen, zien we niet alleen paarden, maar ook oryxen en struisvogels. Man, man, wat weer een plaatje. Er is blijkbaar een rangorde. Eerst staan er een aantal paarden, die gaan weg en er komt een kudde oryxen, de struisvogels blijven op afstand. De volgende kudde paarden is aan de beurt. Een paard staat volledig in het waterbassin en besluit echt maar even te gaan badderen. Na de paarden gaan de oryxen nog een keer. Er staan ook nog steeds paarden op afstand en niet te vergeten de struisvogels. Dit allemaal in de brandende zon. Op een gegeven moment hinnikt een paard luid en duidelijk en direct komen er van boven weer een nieuwe kudde. Wat mooi! De struisvogels zijn nog steeds niet aan de beurt. We wachten maar niet langer, moeten immers nog een hele weg afleggen. 
We rijden opnieuw langs mooie landschappen. Het landschap veranderd voortdurend, dan hebben we alleen maar weidse vlaktes met af en toe wat koeien. Dan weer mooie bergen/heuvels op de achtergrond, de kleuren veranderen hierbij ook constant. Van rood naar geel naar groen. Bijna bij Luderitz aangekomen is het weer erg zanderig. Er is ook een waarschuwingsbord van  pas op zand. En ja , hoor, even verder op zijn ze bezig om zand van de weg te halen. We zijn nu ook vlakbij Kolmanskop. 
Nog even door tot Luderitz. We hebben weer een prachtige kamer, met uitzicht over de haven van luderitz. We verkennen Luderitz nog even, maar zoals men al aangaf is er niet veel te doen. We besluiten om op tijd te gaan eten, maar voordat we dat doen, zien we nog een kraam met souvenirs, daar moeten Gea en ik nog even langs natuurlijk. De heren wandelen de haven in, om daar de boten te bekijken.  Op het terras in de zon drinken we eerst nog even wat. Dan gaan we toch maar naar binnen omdat het behoorlijk afkoelt. Daar bestellen we ons eten. Maar de heren kiezen voor Eisbein, dat duurt erg lang. Om 8 uur zijn we eindelijk uitgegeten en gaan terug, lopend naar onze kamer. Dat is goed te doen. Volgens onze gastvrouw is het hier superveilig. Nou ik heb me ook geen moment onveilig gevoeld.