dag 7 van Luderitz naar Duwisib.

Dag 7, Luderitz naar Duwisib

Er wacht ons een lange dag, tja we moeten vanuit het westen van namibie toch naar het noorden komen. We moeten op tjid bij het ontbijt zijn, het liefst de koffers al in de auto. Want we willen ook nog naar Kolmanskop. De route voor vandaag is ong. 375 km. Maar het grootste gedeelte over een C-weg, wat betekend gravelweg. Ook nog 17 km over een D-weg, we weten niet wat D-weg precies inhoudt, maar wel dat ze slechter zijn dan een C-weg, we zullen zien. 
Eerst nog even onze tankjes bijvullen. De heren gaan tanken en de dames halen weer 10 liter water. Kunnen we weer even vooruit. Dan precies om negen uur rijden we naar Kolmanskop. De vrouw van het guesthouse zei dat we perse om negen uur uit Luderitz moesten vertrekken, zodat we om half tien bij kolmanskop waren voor de tour. Nou we waren er om tien over negen al. Maar goed, konden we wel alvast een beetje rondkijken. Er was een souvenirswinkeltje en we konden ook al in de gemeenschappelijke ruimte van het voormalig mijnstadje kijken. Toen om half tien precies, presenteerden drie gidsen zich. Een voor engelstalig, een voor duitstalig, en een voor het afrikaans. We kiezen voor het afrikaans. Lijkt ons wel geinig. We beginnen bij de bowlingbaan. Dit was puur gebouwd voor het vertier van de mannen, die in Kolmanskop naar diamanten zochten.  Zo was er bijvoorbeeld ook een barretje, aan de ander kant van het gebouw werden zelfs ook opera's gegeven. Zo worden we nog langs de backerij, slagerij, ijsmakerij, enz geleidt. Er leefden 340 "grootmens" (volwassenen) en 44 "kinders". Dus het was een dorp op zich. En zoals in ieder dorp was er ook een gouverneur, een architect, en een burgemeester, en die hadden natuurlijk de grootste en mooiste huizen. Een ziekenhuis was ook aanwezig.  De inwoners van Kolmanskop werden goed verzorgd, ze kregen dagelijks ijs uit het ijsfabriek om hun etenswaren te bewaren. Ook ieder kreeg een soort van koelkastje. Er ging een treintje met het ijs langs de huizen. Het water wat van het ijs overbleef was weer te drinken. Water, wijn, bier en champagne hadden dezelfde prijs. Toen alle diamanten uit de grond waren gehaald en er voor meer dan Het dorp werd in 1950 verlaten, het had geen economisch nut meer. Het woestijnzand was een plaag en ruineerde Kolmanskop, tot wat het nu is. Jaren later zijn ze onder het zand gaan kijken, hier vonden ze allerlei meubels en andere overblijfselen uit de tijd dat Kolmanskop nog een bewoond dorp was, onder het zand is het goed bewaard gebleven. Het was weer een bijzondere ervaring. 
Maar zoals ik al eerder zei, we hebben een lange dag vandaag, veel kilometers moeten worden afgelegd, Dus we besluiten toch om elf uur in de auto te gaan, om onze weg te vervolgen, we komen nog weer langs de wilde paarden, en onderweg zien we dus ook weer de paarden en de struisvogels lopen. We weten nu waar ze heen gaan. Dan gaan we na ongeveer 100 km de C27 op, gravelweg. Vanaf nu alleen maar gravel. Maar mooie gezichten. Platte bergen doemen op (tafelbergen). Allemaal verschillende kleuren grond. Zoals ik al eerder zei, van rood, zwart, geel, groen veranderd de omgeving constant. Het blijft leuk. Ook spotten we weer allerlei dieren zoals springbokken, struisvogels(30 a 40), bavianen en nu ook kudu's met hun prachtige horens. We boffen toch wel. Ondanks de lange weg vermaken we ons prima. We rijden door tot Helmeringhausen, daar willen we toch wel even kijken. en ook even plassen. Er is een hotel, daar kunnen we heerlijk even uitrusten. We bestellen ook maar even wat te eten, we zijn redelijk op tijd, kunnen dus even relaxen. We genieten van de wevervogeltjes. Kleine gele vogels die enorme nesten kunnen bouwen. Ze zingen het hoogste lied en vliegen af en aan om hun nesten verder te bouwen. 
Dan toch nog maar even het laatste eind rijden. Weer een eindeloze weg, maar met een steeds veranderend decor. We kunnen ook een redelijke snelheid van 80 km per uur halen, dus dat schiet nog wel op ook. Nog maar een keer tanken en plassen onderweg en dan eindelijk tegen vijf uur bereiken we de guestfarm Duwisib. Vlakbij het Duwisib castle. We weorden naar een mooie kamer gebracht. Super schoon en netjes. Drinken nog even een glaasje op het terras, voordat we bij het diner aan kunenn schuiven. 
Het diner wordt verzorgd door 2 dames van het guesthouse. Álle gasten van dat moment eten mee. Eerst krijgen we een soep. wat het is weet ik niet, maar het smaakt prima. Dan wordt er eerst uitgelegd in het engels wat we krijgen en vervolgens nog even in het Namib. Prachtig. We zijn net even te laat om het te filmen helaas. Ze hebben er wel werk op gedaan. Een salade van komkommer en tomaat, dan bobotie van kudu, goulash van kudu, wortel en doperwtjes, gekookte aardappel en rijst. Het laat ons goed smaken. De oude baas komt zelf ook even kletsen aan tafel. Leuk hoor. Als toetje krijgen we nog een soort cake met saus.