Laatste dag Induruwa

Voor het eerst deze vakantie lekker doorgeslapen. Dat is ook wel eens lekker. Wel al op tijd wakker, maar dat vind ik op zich niet erg. We hebben internet op de kamer, al is het zwak, ik kan mooi even facebooken. Heerlijk even wakker worden.

We staan niet op tijd, want we hebben niets afgesproken. Maar dat betekend niet dat we niets gaan doen. Een hele dag aan het strand, wat hier prima te doen is, is niet echt wat voor ons. Maar naast Induruwa liggen de dorpjes Bentota-Aluthgama en Beruwala. We willen kijken of we in die dorpjes kunnen komen.

Voor ons hotel is een tuk tuk parking. Dus keus genoeg en na het ontbijt zoeken we de parking op. Daarvoor moeten we de weg oversteken. En nogmaals ze rijden hier echt als idioten. We kijken extra goed uit. Eenmaal aan de overkant van de weg, komt er al een tuk tuk chauffeur naar ons toe. Hij vraagt ons wat we willen. Ik had me voorbereid door de plaatsnamen even op te schrijven en liet hem zien waar we heen wilden. De namen zouden wij toch anders uitspreken dan zij. Hij ziet het wel zitten en zegt dat hij alle tijd voor ons heeft. Tuurlijk, hij wil wel verdienen. En wij willen nog wel even wat zien. Dus we geven akkoord, al denk ik dat hij ons toch een poot uittrekt, voor Nederlandse maatstaven is het nog steeds niet duur. Dus we gaan op pad. Vraag nog even zijn naam “Ruwan”. Hij vraagt ook onze namen, maar ik denk niet dat hij dat onthouden heeft.

Hij stopt al snel bij een brug en een boeddha beeld. Daar kunnen we wat foto’s van maken. De brug is van 1902, we willen dit even fotograferen. Maar we hebben mist in plaats van een mooie brug. Vreemd, er is totaal geen mist. Een kleine paniekaanval flits door Leo en mij. Is de camera kapot? Maar gelukkig is dat niet zo. Er zit condens op de lens. Gelukkig maar. Bij de brug maken we nog maar even wat foto’s met de telefoon en daarna kunnen we weer gewoon met de camera foto’s maken. Ruwan vertelt dat hij vaker gids is geweest en dat hij ook goed bevonden wordt. Hij toont dit aan door een A4-tje te tonen, met daar een heel verhaal van twee Nederlanders, die een keer met hem mee geweest zijn. Op zich wel slim.

Dan vertelt Ruwan, dat hij eerst naar het dorpje Beruwala gaat, omdat dat het verste weg is. We stoppen nog even op een mooi uitzichtpunt. Waar we de vuurtoren zien. Mooi hoor. Hij wil ons ook nog wel even samen op de foto zetten en natuurlijk moeten we ook even voor de tuk tuk op de foto.

We rijden door naar de haven. Een mooie pier, met op de grond allemaal haaievinnen gestald. Van groot tot klein. Ik denk wel 60 a 70 meter. Dit is voor de soep. Ze willen ons het verkopen, maar ja wat moeten wij ermee?? We lopen de pier verder op en maken wat foto’s van de haven. Er gebeurd niet echt wat spectaculairs, maar het blijft toch mooi om de vissersboten te zien. 1 tot 2 weken, zijn de boten op zee.

Als we uitgekeken zijn gaan we terug, Ruwan slingert de tuk tuk weer aan en we rijden verder. We stoppen weer, best onverwacht. Maar nu zien we de haven van de andere kant. Ook hier moeten we even uitstappen om foto’s te maken. Wat ons direct opvalt is het vele plastic wat hier rond zwerft. Het is niet alleen vandaag zo, maar eigenlijk de hele vakantie wel al. Als we erover beginnen, lijkt het wel of Ruwan het niet zo belangrijk vindt. Leo vertelt nog even van de schildpad en het eerste wat hij zegt, hoe we daar bij komen. Vreemde wedervraag, dus we laten het er ook maar bij.

We gaan weer door. Onder een soort stadspoort door en komen bij een tempel. Ruwan parkeert de tuk tuk. Hij wil ons toch nog even de grootste boeddha beeld van Sri Lanka laten zien. Indrukwekkend. Ik moet met hem mee voor de foto, maar ik heb geen tempelkleding aan. Maar voordat ik dat bedenk heeft hij al een stuk stof om mijn schouders gedrapeerd. Slippers uit, maar de tegels zijn bloedheet van de zon. Wow, er is bijna niet op te lopen. Hij loodst mij ook snel naar de schaduw van een boom. Daar kan ik een paar foto’s maken. De boeddha is 108 feet hoog (bijna 33 meter) Als we weer verder rijden met de tuk tuk komen we ook veel politie tegen. Ineens komt er van voren. “dat zijn mosquito’s” Ze willen alleen maar money money. Haha. Het is toch overal hetzelfde.

We gaan terug het hectische verkeer in, maar hij rijdt rustig, zoals hij beloofd had. Totaal geen angst gehad. We komen aan in Aluthgana, waarwe eerst naar een souvenirs winkel worden geloodst. Er staan direct een aantal verkopers klaar om ons te helpen. Kokostree madam, elephants?, en zo gaat er maar door, als ik ook maar even mijn ogen ergens op richt, dan komt er wel een opmerking. Op zich bloedirritant. We krijgen nog geen duimbreed ruimte. We zien uiteindelijk toch nog wat leuke dingen en na wat korting en nogmaals 200 roepies (1 euro) eraf bedongen, gaan er weer twee blije klanten de deur uit. Ruwan neemt ons mee naar de groentemarkt. Leuk om te zien ook. De mensen doen hier hun weekboodschappen. Ze wegen nog op weegschalen met gewichten. Het is prachtig om te zien. We moeten echter wel oppassen waar we lopen, want de kraampjes zijn erg laag. Er zijn allerlei zeiltjes gespannen en vastgezet met touwen. Als wij volledig rechtop blijven lopen, zouden we toch pijn aan ons gezicht oplopen denk ik.

Als we uitgekeken zijn, besluiten we om wat te gaan drinken in het hotel, wat Ruwan ons voorstelde. Ik neem een orange juice en Leo een pineapple juice. Nog even voor de veiligheid gevraagd of het niet met water aangemengd wordt, maar dit is allemaal ok. En als we het krijgen is het idd puur sap. Heerlijk verfrissend. Het hotel ligt aan de rivier en we hebben een prachtig uitzicht.

Als laatste gaan we nog naar de vismarkt. Nou ja markt. Er zijn geloof ik drie kraampjes. Haha. Wel nog wat leuke souvenirwinkeltjes. Tja als het niet anders is.. 

Dan gaan we de tuk tuk weer in en gaan we richting hotel. Onderhand al 3,5 uur op pad, dus we vinden het ook wel goed.

De rest van de middag hebben we lekker doorgebracht op het strand. Lekker relaxed.